Het is 17 augustus wanneer ik vroeg wakker word van een onrustige nacht vol onweer en harde regen. De wekker gaat niet veel later en op 2 verschillende adressen maken we ons klaar voor deze speciale dag. De rit naar Alkmaar verloopt heel vlotjes. Wanneer ik de straat voor het ziekenhuis in rij staat daar een auto met de alarmlichten aan, wanneer ik langsrij zie ik dat het die leukerds zijn.
Een paar minuten later treffen we elkaar voor de hoofdingang van het ziekenhuis. Allemaal op onze eigen manier nerveus, alle drie heel blij elkaar te zien. Dikke knuffels en nog even een snelle selfie met elkaar voor we naar binnen gaan. Bepakt en bezakt want er is best een hoop nodig voor een aantal dagen in het ziekenhuis. Op de afdeling worden we ontvangen door M. Zij legt, op haar manier, uit wat er te wachten staat en wat globaal de tijdsplanning is. Gespecialiseerd verpleegkundige R komt zich voorstellen, zij is degene zijn die ons naar de OK begeleid en met ons wacht voor we de OK op gaan.
Op de OK worden we fijn ontvangen, iedereen stelt zich rustig voor en we krijgen nog wat korte uitleg. Dan wordt gestart met het zetten van de ruggenprik. Ik zit voor M en de tatoeage op mijn onderarm brengt wat afleiding. Helaas lukt het zetten van de ruggenprik de eerste keer niet. De anesthesioloog geeft aan dat er een “smalle ruimte” is om te prikken en dat M nog boller mag gaan zitten en haar schouders mag laten hangen. Pijn doet het maar de ruggenprik zit. Opgevangen door meerdere handen mag M gaan liggen. Ik neem een stap terug zodat iedereen haar werk kan doen, A zit bij de deur. Wanneer iedereen klaar is is ook het besef ineens daar… het gaat gebeuren. M wordt even overvallen door alles wat er nu zo snel gebeurd. “Wil je even kletsen?” vraag ik. Ja dat is een goed plan. We kletsen over Terschelling, over wat er zo mooi is, waarom Oerol zo leuk is en A haakt fijn aan. Wanneer M aangeeft dat ze zich niet helemaal lekker voelt geeft de anesthesioloog medicatie. Er wordt goed in de gaten gehouden wat er is en welke eventuele actie er nodig is.
Niet veel later mogen A en ik bij M haar hoofd plaatsnemen en we kletsen rustig door. Daar hoor ik dat volgend jaar Oerol zonder baby is en ik lach “ja dat zeggen jullie nu”. Soms worden we even onderbroken door wat gesjor en gewiebel, een sectio is flink werken voor beide kanten. Het lijkt uit het niets dat de anesthesioloog zegt “kijk maar eens, daar wordt jullie baby geboren” en ze helpt je je hoofd omhoog te doen en te houden. A en ik zien het, doordat wij hoger zitten, net iets eerder maar daar wordt jullie baby uit de buik geboren. Om 08.50 uur verwelkomen we hem.
Door het plastic heen zien jullie hem voor het eerst. Dr. de H geeft aan dat hij even nagekeken moet worden en dat ze direct gaan afnavelen. Een dikke kus volgt en A en R nemen hem mee naar een aparte ruimte. Daar ligt hij onder de warmtelamp en wordt hij extra geprikkeld om even goed te huilen/ademen. Ondertussen vertel ik M wat ik zie gebeuren in de andere ruimte. Ik check steeds even in bij haar maar houd ook goed de baby in de gaten zodat ik kan vertellen dat ik duidelijke spierspanning zie, dat ik hem zie huilen en dat hij een beetje zuurstof bij krijgt.
A steekt zijn duim op, het gaat goed! De deur tussen de 2 ruimtes wordt even geopend zodat M hem kan horen huilen. Dat is voor nu even geruststellend. 20 minuten later ligt er een heerlijke baby op M haar borst. Jemig wat een prachtig kindje. Iets voor 10 uur is M gehecht en mogen we naar de verkoever. Daar laat ik ‘baby’ (dat is nu nog even de werknaam) even goed zien om vervolgens te helpen met de eerste keer aan de borst. Wauw hier zien we even een natuurlijktalent aan het werk hoor. Baby hapt super goed aan en is vastberaden lang vast te houden. Wat goed dit!
M is duidelijk heel moe. De adrenaline verdwijnt langzaam en vermoeidheid volgt. Even tijd voor een beetje stilte en rust in de kamer. A en ik gaan ons weer omkleden en we vertrekken terug naar de afdeling. De verpleging krijgt ondersteuning van A bij het verplaatsen van M in het bed en ik krijg de eer om baby in het bedje erachteraan te begeleiden.
Wat een prachtige buikgeboorte!
Liefs, Marith
